Nuff Said

"Genoeg gezegd". Nee hoor, ik ben nog niet begonnen, ik kan nog wel het een en ander schrijven over gisterenavond (15 maart 2024). Ik had het geluk dat Katrien weeral kaarten kon scoren. Ik wou Wim Helsen wel eens aan het werk zien. Heerlijk toch, kijken naar mensen die werken. Nog heerlijker is het als het ook effectief de bedoeling is dat je naar ze kijkt terwijl ze zich zo uitsloven. Ik blijf me ook telkens verbazen over het talent dat ik zie. Is dat omdat cultuurbeleving voor mij op die manier nog nieuw is? Of is dat omdat die mensen echt talent hebben en daar ook kei hard voor werken. We zullen het op een mix houden.

Ik vind het echt leuk, het maken van mijn cultuurportfolio. Het zijn ervaringen die ik meeneem. Katrien en ik proberen alles uit: dans, woord, theater, poëzie, muziek, noem maar op. Een enkele keer heb ik moeten toegeven dat het mijn ding niet was. Ik heb best veel interesses, blijkbaar. Gisterenavond was een van de topavondjes van mijn culturele ervaringen.

Comedy-, muziek- en spoken word-festival

Nuff Said, een comedy-, muziek- en spoken word-festival van bezieler Mourad Bekkour streek neer in Turnhout. Nog voor de show begon, had Katrien al verbroederd met de presentator. Ze had hem herkend als Klein Jowanneke. Wie in godsnaam is Klein Jowanneke? Leve internet! Hij bleek Johan Petit te zijn, de maker van de succesvoorstelling “Klein Jowanneke gaat dood”. Een gat in mijn cultuur, zoals er nog vele gaten zijn.

“Huisband Lucid Lucia Collective brengt elke editie een feest van jazz, funk en groove”, staat er op de website van De Warande te lezen. Ik wil het jou niet onthouden, dus ik heb een stukje gefilmd. Hopelijk kan je even meegenieten.

De eerste helft

Als eerste kondigde de presentator de comedian Karim Shatla aan. Karim is geen Marokkaan. Welke nationaliteit hij dan wel heeft, vertelt hij je misschien als je een keertje naar zijn show gaat kijken. Moet je doen, want hij is best grappig. Zijn West-Vlaams accent kan ik ook wel smaken.

De muziek die me iets minder aansprak, was die van Kel Assouf. Kel Assouf - "Akaline" - Tin Hinane (2011) (youtube.com)

Ik moet zeggen, naarmate zijn optreden vorderde, werd het publiek iets losser. Hij liet ons klappen en meezingen, maar wat we zongen, daar hadden we het raden naar.

Tot zover het eerste deel. Ik had me geamuseerd, zoveel was zeker. Maar het tweede deel zou nog beter worden.

De tweede helft

Toen kwam Anke Verschueren. Ik ben fan! Een veelbelovend begin van het tweede deel. Wat zij allemaal kan met taal, ik ben er jaloers op. Als ik zoals haar voor de klas zou kunnen staan, dan zou ik het volledige lesuur alle aandacht hebben. Ik ga in de gaten houden wanneer ze weer optreedt, ik wil haar nog eens zien.

Als laatste kondigde de prins van de ongemakkelijke situaties Wim Helsen aan als de koning van de ongemakkelijke situaties. Als Johan Petit Wim Helsen de koning noemt, dan noem ik Johan Petit de prins. Hij kon er ook wat van. Maar Wim Helsen was fenomenaal, echt, ik heb me kriek gelachen. Wat een aimabele man ook.

Nog een keer

Kortom: het werd beter en beter. Ik heb er enorm van genoten. Zeker voor herhaling vatbaar. Als je ooit eens naar Nuff Said wil gaan en je weet niet wie je moet meenemen, denk dan aan mij. Ik ben steeds bereikbaar 😉