"Het is de liefde die we niet begrijpen" van Bart Moeyaert.

Het is het boek dat ik niet begrijp. Er zit niets anders op dan het nog eens te lezen. Misschien heb ik het de eerste keer niet goed gelezen. Ik hou ervan om in mijn bed te lezen, elke avond voor het slapengaan. Na een paar bladzijden val ik in slaap. De volgende avond moet ik dan de laatste bladzijde opnieuw lezen, omdat ik niet meer weet wat ik gelezen heb. Zo was het ook met dit boek. Ik weet zelfs de naam van de vertelster niet.

Als ik het boek herlees, besef ik dat ze nooit haar naam vernoemd heeft. Ze vertelt over haar gezin: haar moeder, haar oudere zus, Bonnie, haar jongere zus, Edie, en haar oudere broer, Axel. Het boek begint met een familieruzie. De kinderen begrijpen niet waarom hun moeder telkens op foute mannen valt. Ze zijn daar de dupe van, vinden ze zelf.

Wanneer de moeder van haar moeder komt te overlijden, laat ze een erfenis na. Het is niet wat het gezin verwacht had. Ze hebben wel een sprankeltje hoop dat het allemaal goed komt nu. De teleurstelling is groot, maar iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om.

Bart Moeyaert is een Belgische auteur, geboren op 9 juni 1964 in Brugge. Hij staat bekend om zijn veelzijdig literaire werk, waaronder romans, poëzie, en kinder- en jeugdliteratuur. Hij heeft verschillende prijzen en erkenningen ontvangen voor zijn bijdrage aan de literatuur. In 2019 ontving hij zelfs de Astrid Lindgren Memorial Award, de meest prestigieuze internationale prijs voor kinder- en jeugdliteratuur.

Bart Moeyaert heeft een gevoelige en poëtische schrijfstijl. Zijn werken gaan vaak over universele thema’s zoals familie, identiteit en de zoektocht naar liefde en begrip. Enkele van zijn bekende werken zijn “Blote handen,” “Duet met valse noten”, en “Giovanni’s navel.”

“Duet met valse noten”, dat ken ik. Heb ik daar een recensie over geschreven? Ik kan het niet terugvinden. Jammer, want ik kan me nog wel herinneren dat het over de liefde gaat. De liefde van Lander en Liselotte. Beide personages komen om de beurt aan het woord. Dit soort vertelperspectief spreekt met wel aan. Zo leer je de karakters echt kennen. Het is geen sprookje, maar een greep uit de harde realiteit. Dat vond ik ook van het boek “Het is de liefde die we niet begrijpen”. Moeyaert beschrijft het verlangen op een bijzondere manier. De relatie tussen de personages wordt subtiel en treffend verwoord, en hij slaagt erin de nuances van menselijke interacties op een indrukwekkende manier vast te leggen.